In dit persoonlijke essay introduceert Monique Kremer de term ‘instantiekapitaal’ om te kunnen blootleggen waarom de huidige verzorgingsstaat tekortschiet.
Onze verzorgingsstaat wordt het minst vertrouwd door mensen die hem het meest nodig hebben. Hoe alle voorzieningen uitpakken, is voor mensen met minder opleiding en middelen een stuk belangrijker dan voor de welgestelden in onze samenleving. In plaats van te zorgen voor mensen gééft het stelsel van solidariteit juist zorgen. Hoe heeft dat kunnen gebeuren?
In dit persoonlijke essay introduceert Monique Kremer de term ‘instantiekapitaal’ om te kunnen blootleggen waarom de huidige verzorgingsstaat tekortschiet. De vele geschreven en ongeschreven regels maken het voor iedereen moeilijk om de verzorgingsstaat zowel te steunen en ervoor te betalen als er gebruik van te maken. Dat laatste treft vooral de minst opgeleide burgers.
Monique Kremer is bijzonder hoogleraar Actief Burgerschap aan de Universiteit van Amsterdam, voorzitter van de Adviesraad Migratie en columnist van het Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken. Deze brief is geen essay in de gebruikelijke zin van het woord: door de openhartigheid en de persoonlijke toon is het meer te zien als een hartenkreet.
