Atul Gawande bespreekt de grootste uitdaging van zijn vak: hoe kan de geneeskunde niet alleen het leven maar ook het levenseinde verbeteren?
Atul Gawande bespreekt aan de hand van onderzoek en aangrijpende verhalen de grootste uitdaging van zijn vak: hoe kan de geneeskunde niet alleen het leven maar ook het levenseinde verbeteren?
Het proces van ouder worden en sterven is een medische aangelegenheid geworden die door professionals in de gezondheidszorg gemanaged wordt. In verzorgingshuizen zitten mensen omwille van de veiligheid in rolstoelen. In ziekenhuizen liggen stervenden geïsoleerd aan een monitor terwijl er niets meer te genezen valt. Artsen gaan gesprekken over de dood uit de weg en vallen terug op valse hoop en behandelingen die het leven eerder verkorten dan verbeteren. Patiënten en hun familieleden hopen op een wonder en gaan daarin mee.
Gawande geeft voorbeelden van persoonlijke en sociale zorg voor zieken en afhankelijke ouderen. Hij verkent allerlei vormen van terminale zorg en toont hoe rijk en gevarieerd de laatste weken of maanden van het leven kunnen zijn. Voor mensen heeft het leven betekenis omdat het een verhaal is. En bij verhalen doet het einde ertoe.
Atul Gawande schrijft voor The New Yorker, is chirurg en hoogleraar aan Harvard Medical School en de Harvard School of Public Health. Van hem verschenen eerder: Complicaties, Beter en Het checklist-manifest.