Dagboek van Sally

“Een haarscherp portret van een zeventienjarig meisje, een absurdistisch verhaal, tergend opwindend en zeer geestig. Dagboek van Sally, voor het eerst vertaald, is een boek om huppelend te lezen.” (Trouw)
“Queneau geniet vooral faam om zijn superieure gevoel voor humor. Daarvan getuigt ook zijn prachtige Dagboek van Sally. Jan Pieter van der Sterre maakte een fraaie vertaling.” (AD)
“Heidens plezier schept Queneau in het portretteren van dit totaal onorthodoxe gezin, een zootje ongeregeld. Queneaus Sally Mara, een vriendin voor het leven.” (De Morgen)
“Men verkeert in een permanente staat van bezopenheid, er wordt bij wijze van spreken al whisky (‘oeieskie’, op z’n Queneaus) bij het ontbijt geschonken, ze gooien met serviesgoed en lezen de Irish Stew Herald, het avondmaal bestaat onveranderlijk uit haring met gember, spek met kool, een wiel kaas en een algentaart, er is een gekke moeder, een dronken broer die de schoonmaakster zwanger maakt. (…) Nergens had ik het gevoel dat ik een vertaling zat te lezen.” (www.literairnederland.nl)

…Ik merk dat ik me nog niet heb voorgesteld en dat mijn dagboekschrift ongeduldig wordt uit verlangen het vrouwspersoon dat zijn bladzijden volkrabbelt beter te leren kennen. Nou hier komt hij dan, lieve vertrouweling: mijn voornaam is Sally, mijn achternaam Mara. Voor het eerst ongesteld werd ik toen ik dertienenhalf was, een beetje laat misschien, maar ik moet bekennen dat ik in dat opzicht werkelijk een klokje ben. Een vader heb ik niet meer: tien jaar geleden ging hij een doosje lucifers kopen en hij is nooit teruggekomen, nationalistisch was hij niet, maar dat zei hij tegen niemand. Acht jaar oud was ik toen. Ik weet het nog goed. Hij zat daar, in zijn geel- en paarsgeruite kamerjas en met pantoffels aan. Rookte zijn pijp en las de krant. Hij had gewonnen bij de sweepstake en al het geld van zijn winst aan moeder gegeven. Opeens zei moeder, terloops:
– Hé, er zijn geen lucifers meer in huis.
– Ik ga wel even een doosje kopen, antwoordde vader rustig en zonder op te kijken.
– Ga je zo naar buiten? vroeg moeder kalm.
– Ja, antwoordde vader rustig.
Dat is het laatste woord dat ik hem heb horen uitspreken. We hebben hem nooit meer gezien…

Zo introduceert de Ierse tiener Sally Mara zich in haar dagboek. Sally is het oudere zusje van Queneaus Zazie. Maar terwijl Zazie meer over de metro wilde weten is Sally op zoek naar het geheim achter de complexe wereld van de complexen: waarom drinkt haar broer zoveel oeieskie? Waarom dragen de antieke beelden in het museum gipsen onderbroeken? En waarom proberen honden alsmaar haasje-over te spelen, zonder dat het ze lukt? Onschuldig maar al driedubbelovergehaald sensueel struikelt Sally door de laatste jaren van haar puberteit. Gelukkig krijgt ze in haar onzekerheid herhaaldelijk hulp aangeboden:

…Ik greep me vast aan de leuning en zocht met mijn andere hand automatisch een ander steunpunt. Ineens voelde ik de aanwezigheid van een heer achter me. Intuïtief begreep ik dat het een gentleman was; geen vrouw en geen matroos. En ik hoorde een zoetgevooisde, beleefde stem, die de volgende bemoedigende woorden in mijn gehoorgang liet glijden:
– Hou stevig beet, juffrouw…

Alles wat u ooit over meisjes van zeventien wilde weten…
Queneau op zijn lichtst: superieur vermaak.