Spierliederen

Arnold Spauwen (1946 Maastricht – 2013 Amsterdam) was een man die in zijn leven telkens opliep tegen de grenzen van mens en maatschappij en daar dan toch weer aan wilde ontsnappen. Wanneer hij weer eens op zichzelf was teruggeworpen, trad hij buiten zichzelf door middel van psychoses, proza en poëzie.

Zijn gedichten vormen een luchtbrug naar een binnenwereld waarin van alles mogelijk is

waarvan de buitenwereld niet weet en niet wil weten. Zijn verlangens en inzichten, zijn geloofsleven en knapenliefdes vinden er gehoor. Zijn oeuvre is de ware werkelijkheid. En die is net als zijn gedichten ontregelend, caleidoscopisch, associatief, bovennatuurlijk, onbegrensd.

De werkelijkheid verwerpende, waarheid zoekende exit-poëzie van Arnold Spauwen past in het zoekgedrag van generaties van homokunstenaars die hadden te leven met discriminatie en emancipatie. Met kwast, pen, camera, dans en satire maakten ze dat ze wegkwamen uit een bezoedelde werkelijkheid vandaan, een eigen invulling tegemoet waar verlichting en verlossing het overnemen van verlies en verlamming.

Tot die delicate dynastie van gefnuikte personages, homokunstenaars onder wie van Hattum, Hanlo, Lodeizen, Jellema, Reve om enkele dichters onder hen te noemen, behoorde ook Arnold Spauwen. Zijn stemmingen en remmingen, zijn liefde voor de taal en zijn taal voor de liefde heeft hij uitgestort in zijn poëzie, het oord van zijn woord. Spauwen vond geen rust voor zijn verlangens, zeker niet in zijn gedachten, alleen in zijn gedichten. Pas hun geheel geeft de waarde prijs en schudt de lezer wakker.

Om die reden verschijnt tien jaar na zijn overlijden de bundel Spierliederen met een complete uitgave van Spauwens poëzie-oeuvre tussen 1963 en 2009 en een inleiding bij de man en zijn pen.