De mythe van de goede oorlog

Hollywood toonde o.a. in The Longest Day en A bridge too Far de Tweede Wereldoorlog als de “goede oorlog” waarin de Verenigde Staten (VS) ten strijde trokken om democratie en vrijheid in Europa en overal elders in ere te herstellen. Dit boek betwist deze conventionele visie.
Amerikaanse bedrijven in nazi-Duitsland zoals GM’s Opel en de Fordwerke maakten niet alleen vóór maar ook tijdens de oorlog grote winsten. Die grote Amerikaanse bedrijven deden ook gouden zaken door de Lend-lease-hulp aan Groot-Brittannië. De VS als het “arsenaal” van zowel de democratie als het fascisme. Voor de Amerikaanse economische en politieke leiders was het communisme de antithese van de Amerikaanse droom. Het idee leefde dan ook dat zij met “de verkeerde bondgenoot” (de Sovjetunie) tegen “de verkeerde vijand” (nazi-Duitsland) vochten.

Het hoeft dus niet te verbazen dat Washington manoeuvreerde tegen de sovjet-bondgenoot. Zo waren er plannen voor een kruistocht tegen Moskou, samen met de overblijfselen van de Wehrmacht; en er was de intimidatie door de bombardementen van Dresden, Hiroshima en Nagasaki. De Tweede Wereldoorlog had impulsen gegeven aan de Amerikaanse economie en overal de deuren opengewrikt voor Amerikaanse goederen en investeringskapitaal. Maar the good war had zijn “onvolmaaktheden”. Om die weg te werken moest een nieuwe, “perfecte” oorlog gevoerd worden: de Koude Oorlog. Die leverde voor de Amerikaanse industrie nog meer winsten op en eindigde met de ineenstorting van de Sovjetunie.