‘Al Galidi schrijft aangrijpend en met beheerste lichtheid over vervreemding en vernedering.’ – De Tijd
Semmier Kariem vlucht uit Irak. Zeven jaar van honger, verdwalen en angst later landt hij op elf februari om negen uur – of was het om elf uur op negen februari – op Schiphol. In de chaos van die eerste dagen in Nederland kan hij zich het precieze tijdstip niet meer herinneren. Hij vraagt asiel aan. Wat hij niet weet is dat hiermee het langste wachten van zijn leven begint, in het asielzoekerscentrum, een wachtkamer die hij deelt met vijfhonderd anderen. Intussen bestudeert Semmier het land waar hij misschien ooit deel van uit mag maken, maar ook al verblijft hij er nu, hij blijft een buitenstaander.
‘Nederland had mij drie dingen geleerd: niet meer respect hebben voor Europa dan voorzichtigheid. Een nette leugen is beter dan de rommelige waarheid. En ik kende nu het verschil tussen een omafiets en een vrouwenfiets.’
Rodaan Al Galidi is schrijver en dichter. Hij is afkomstig uit Irak en woont sinds 1998 in Nederland. Omdat hij hier niet naar school mocht, heeft hij zichzelf leren lezen en schrijven. Al Galidi publiceerde eerder vijf romans en zeven dichtbundels in het Nederlands. Zijn dichtbundel De herfst van Zorro (2007) stond op de shortlist van de VSB Poëzieprijs en zijn roman Dorstige Rivier (2007) op die van de BNG Nieuwe Literatuurprijs. De roman De autist en de postduif (2009) werd in 2011 bekroond met de prestigieuze Literatuurpijs van de Europese Unie. Hoe ik talent voor het leven kreeg is zijn zesde roman.