Leven en dood volgens Jelke Bos

Een labrador vraagt zich na een bijna-doodervaring af of zijn baasje er wel goed aan heeft gedaan om hem te redden. Deze elf jaar oude hond Jelke Bos beweert dit boek zelf geschreven te hebben. Dus niet de bekende Friese auteur Trinus Riemersma, zoals op het omslag staat.
Wat is de levensbeschouwing van deze labrador, die zegt atheïstisch te zijn, en waarom is die juist voor een mens zo interessant? Omdat er veel uit te leren valt: om te rouwen, om ieders drukke alledaagse bestaan draaglijker te maken …

Natuurlijk kunnen wij honden praten, alle honden kunnen praten, sinds hondenheugenis tot op de dag van vandaag. Maar we doen het niet. We zouden wel gek zijn. Als mensen in de smiezen krijgen dat we kunnen praten, zien ze dat als bewijs dat we intelligent zijn en dan gaan ze ons helemaal inschakelen in het arbeidsproces.
Maar nu ik zelf bezig ben mijn leven te overpeinzen, moet ik mijn gevoelens jammer genoeg toch in menselijke termen benoemen. Wij honden praten nooit over dit soort dingen. En ik weet niet beter of je moet er een jankerige toon voor aanslaan. Nou, dat lijkt me dus echt niks, ik wil nuchter praten over het leven en de dood, en in gewone woorden.