Een eerlijke, soms ruwe en aangrijpende autobiografie die taal, cultuur en landsgrenzen overstijgt.
Het leven van Waheeda Shadood kwam even tot stilstand toen zij de diagnose uitgezaaide kanker kreeg. Ongeneeslijk. Statistisch had ze nog dertig maanden te leven. Ze begon openhartig te schrijven over onder andere haar tocht langs huisartspraktijken, klinieken en ziekenhuizen, ook omdat er in vele culturen een taboe rust op het praten over die enge ziekte die niemand voluit wil noemen: K. Wat zullen anderen wel niet denken? Leven in termijnen gaat over het opruimen van ballast en het doorbreken van intergenerationele patronen. Over leven in het hier nu en over niets uitstellen. Over regie herwinnen, een doodsvonnis ten spijt. Leven doet ze, sterven kan altijd nog.
Waheeda Shadood (1967) werd in Paramaribo geboren uit Guyanese, Hindoestaanse ouders. Tot haar zeventiende groeide ze op in Brits Guyana onder de vleugels van haar vader, waarna zij het land verruilde voor Nederland en haar vader voor haar moeder. Na een propedeuse Engelse taal en letterkunde in Leiden studeerde ze Personeel en Arbeid in Rotterdam. Er ging geen jaar voorbij dat ze niet aan het studeren was. Ze volgde diverse opleidingen tot coach en storyteller. Elf jaar geleden stapte ze over van het personeelsvak naar het mensenvak. Mensen helpen hun eigen (levens)verhaal te begrijpen, te omarmen en te vertellen. Zich bevrijden van alles wat hen tegenhoudt te leven.
kifkif.be – “… een adembenemend en waargebeurd verhaal dat moeilijk weg te leggen is. Ik had me als lezer gerust verder willen verdiepen in haar verleden en in haar zoektocht naar genezing. Uiteindelijk geeft ze kort en krachtig weer hoe ze meer grip zocht op haar leven en haar trauma’s.” – lezen (11/01/2024)