Smeulende vuren, bloedend hout

“Max Niematz is een schrijver met een diep geloof in de kracht van de verbeelding. Het resultaat is ironisch, ontwijkend en uiterst fascinerend.” –  NRC

Met boeken als In de schaduw van toekomstige rampen, Kromzicht en Zeven dagen oud brood wist Niematz indruk te maken. Niematz’ stijl is onovertroffen. Of zoals Literair Nederland het zegt: ‘Wij zijn zeer verheugd met u kennis te maken, meneer Niematz. Vooral om uw originele zinnen met de daarin verborgen humor, de spitsvondigheden en de beeldende beschrijvingen.’

Futloos voelde hij zich en moe en zijn handen deden pijn. Maar zijn hoofd was helder, o ja, als een sterrenhemel hartje winter. Alle geuren waren daar nog, alle geuren en klanken die hij had gekend, leefden er heroïsch voort: van ontschorste dennen,  bloedend hout, geknars van rupsbanden, zijn vaders kloeke ‘morgen, heren’, wanneer hij op inspectie kwam. En achter die wal van geluiden waren duidelijk de tonen hoorbaar van een trekharmonica, op zaterdagavond, wanneer het volk nog een afzakkertje kwam nemen en de verhalen loskwamen, over een duif die kon jodelen, een kip die kon kraaien, enfin, de gewone verhalen. En zíjn verhaal? Over een zieke geest die dood en verderf zaaide? Dat vertelde hij maar liever niet, om de leut niet te bederven.