Taal, onderwijs en de samenleving

Waar ‘leren’ we taal? En waar gebruiken we ze? Slechts voor een heel klein deel op school. Want de loodgieter en de architect, de IT’er en de advocaat, de wielrenner en de dokter: ieder heeft zijn taal. De som van al die – meestal informele – leeromgevingen zorgt voor eigen taalcompetenties, het resultaat van het individuele levensparcours. Zo komt het dat ieder ‘zijn eigen Engels’ spreekt.
De reële taal en het taalgebruik van het echte leven, dàt is de invalshoek van dit academische pamflet. Centraal staat daarbij de pluriformiteit: elke omstandigheid, elke context en elk milieu is ‘taal-anders’. Maar op school wordt taal grotendeels herleid tot een standaard en tot juist-of-foutkwesties. Het sociolinguïstische uitgangspunt van de auteurs brengt hen tot het inzicht dat de verhoogde nadruk op één enkele normatieve, uniforme standaard in het schoolse taalonderwijs de ongelijkheid in de hand werkt. Dat wordt met veel voorbeelden gestoffeerd.
Taal, onderwijs en de samenleving is een kritiek op recente beleidsontwikkelingen in het taalonderwijs. Het toont dat het beleid gebaseerd is op perceptie, niet op feiten, en dat de verhoogde nadruk op grammatica, spelling, uitspraak, talige correctheid enzovoort, nefast is.
Dit boek biedt meteen ook een aanzet tot een taalpedagogie die de heiligheid van de standaard afbreekt. Een taalpedagogie die rekening houdt met diversiteiten van allerlei aard, en die échte gelijke kansen garandeert. De klemtoon ligt daarbij op taalgebruik en communicatie eerder dan op taalstructuur.