Trapezejaren

Met als achtergrond de jaren zestig van de vorige eeuw, vertelt de autobiografische roman Trapezejaren het verhaal van een gezin dat de wind tegen heeft. Met een vader die de wereld beziet als een Don Quichot en zijn grootse projecten financiert van de kinderbijslag; een moeder die zuchtend onder de curve van zijn ingevingen naar een gewoon leven snakt, en kinderen die – soms gelaten, dan weer lachend – het ‘trapezewerk’ van hun ouders gadeslaan.

Zodra we ’s avonds gegeten hadden, trok mijn moeder haar jas aan en ging met de bus van even voor halfzes naar de Erasmus Universiteit, waar ze tot half­elf de koffiejuffrouw was.
”t Is maar voor tijdelijk,’ zegt ze tegen de buurvrouw. ‘Het is maar tot Tom weer wat heeft. En de jongens zijn al zo groot, die hebben hun huiswerk. En zeg nou zelf: van hard werken is nog nooit iemand doodgegaan.’

M’n vader bevindt zich gedurende die avonden in halfliggende houding op de bank, schenkt zichzelf zo nu en dan eens een glas whisky in en zegt dat hij zich op deze manier het beste kan concentreren, dat denken óók werken is, en dat hij het op een haar na gevonden heeft: het gat in de markt.