Waldenberg

Waldenberg was een vrolijke gangmaker, op zijn leven scheen de zon, wat is er mis gegaan? De hoge bergen waren zijn passie, daar heeft het drama zich voltrokken, sindsdien doen sombere geruchten de ronde. Menno wil er het fijne van weten. Hij reist naar Zwitserland om daar zijn licht op te steken. Hij bezoekt alle plaatsen waar Waldenberg en zijn fascinerende vriendin Syl de afgelopen jaren verbleven.
Al gaande wordt Menno vooral door de bergen betoverd. Hij ziet ze als een zinnebeeld van verlangen. Wat verbergen ze? Wat ligt erachter? Wanneer alles transparant is, wanneer er geen raadsels meer zijn, wat blijft er dan over voor de verbeelding? Kan het geheim van Waldenberg niet maar het liefst een geheim blijven? En Syl, wil Menno haar wel terugzien? Is de mooie herinnering van lang geleden die hij aan haar had overgehouden niet genoeg?
Nee, ook al kom je achter iemands geheim, en ook al heeft een terugzien na jaren vaak iets ontluisterends, “een mens is als een wijd perspectief bestaande uit op elkaar volgende golvende heuvellijnen: het beloofde land blijft verborgen, achter bergen, en blijft aantrekken, en dat is liefde, dat is vriendschap.”
In deze roman wordt de spanning zachtjes maar zeker opgevoerd. Dit spanningsthema is echter niet los te zien van de natuurbeschrijvingen en beschouwingen die de romans van Caspar Visser ‘t Hooft kenmerken. Voor wie van bergen houdt, is deze roman een absolute aanrader.