Tedere, breekbare poëzie. Debuutbundel.
Ik heb iets om uit te dragen, vader.
Ik heb iets om je mee uit te dragen.
Ik schrijf ook jouw verhaal.
Midden jaren 1960 kwam Mohamed Belôrf als gastarbeider naar België. Een halve eeuw later publiceert dochter Amina haar eerste bundel. Tedere, breekbare poëzie over generatietranen, de paracommando’s in Antwerpen en een nummer zijn in een dossier op een bureau in een praktijk van een dokter in een ziekenhuis in een wijk in een straat. Maar ook over stilte als een deken, wuivende windmolens en de zucht naar vleugels.
(Pers)reacties
iedereenleest.be (24/11/2022) – Matthias M.R. Declercq duikt in de Leeswereld van Amina Belôrf (een een interviewreeks over de rol van lezen, over schoonheid, over taal) – lezen
Persoonlijkheid en relaties Vlaanderen vzw (7/11/2022) – Els De Pauw interviewde Amina Belôrf over haar dichtbundel: “Ik kan mensen helpen met mijn woorden” – lezen
VRT – Winteruur (22-03-2022) – Wim Helsen praat met Amina Belôrf over de tekst die ze koos: uit ‘Habitus’ van Radna Fabias – kijken
Knack (1-12-2021) – “Op mijn zestiende heb ik een gedicht van Leonard Nolens gelezen, waarvan één zin me altijd is bijgebleven. ‘Maak van je pijn een stok om op te staan, een oog om te gaan zien.’ Schrijven is voor mij een manier om open te blijven, me niet af te sluiten en me niet onzichtbaar te maken.” – Mooi interview met Amina Belôrf – lezen
vrtnws.be (30-01-2021)
Dichteres Amina Belôrf uit Antwerpen scoort met debuut: “Doet deugd als mensen hoop en troost krijgen van mijn poëzie” – lezen en kijken
OKRA Magazine (30-04-2020)
“Verdriet kan je niet uitstellen. Het komt altijd terug.” – lezen “In coronatijden hebben mensen nood aan woorden als gebaar van aanmoediging en troost. Doe iets dat je zuurstof geeft. Ik doe een warm pleidooi mensen te vragen hoe het gaat, hoe het echt gaat“
Tzum – literair weblog(16-04-2020)
“Er staan ook overtuigende prozagedichten in de bundel: een aaneenrijging van woorden zonder komma’s en punten, een gevoelig en sympathiek verslag van overleven.” – lezen
POEZIE_CENTRAAL – Serie Aanstekelijke hoop. (31-03-2020)
“Op de vraag of de Corona-crisis haar al inspireerde tot een gedicht antwoordde Amina: AB: Ja, zoals het gedicht ‘De levenslange epidemie ‘. Soms kan deze periode inspirerend werken. Soms ook verlammend omdat er al zoveel over geschreven en gezegd wordt. Ik vraag me dan af welke meerwaarde ik er nog aan kan toevoegen.” – lezen
Gazet van Antwerpen (05-03-2020)
“Over haar vader die in 1966 vanuit Marokko naar België migreerde, over opgroeien in armoede, over Antwerpen en over de demonen in haar hoofd. “Nu pas durf ik zeggen: dit ben ik, dit is mijn stijl.” – lezen
Rachida Lamrabet, auteur
“Hoe probeer je in de ziel te kijken van een vader die er niet meer is? Een vader die ‘driehonderdduizend negenentwintig en een halve tussenstap, van land naar land pendelde, met enkel een thuis in zijn eigen hart?’
Amina Belorf doet dat door letterlijk in de voetsporen van haar vader te lopen. Lang geleden kwam hij hier aan in het Centraal Station van Antwerpen en hoewel hij er niet meer is, slaagt Amina er in ‘de bevroren zee open te breken’ met een bundel waarvan elk gedicht, stuk voor stuk, trefzeker naar de essentie gaat van wat het betekent om te vertrekken, ergens aan te komen en toch nergens thuis te zijn.
De gedichten reconstrueren niet enkel de gemoedstoestand van een hoopvolle, optimistische vader, maar ook die van zijn dochter.
‘hier zijn ze dan
de kinderen van de kinderen
van hun kinderen
vanaf heden deporteerbaar.’
Ik kan strofes en hele gedichten blijven citeren uit deze wondermooie bundel omdat Amina telkens weer met een gevoelige precisie het niet-gezegde neerschrijft.
Daarom:
‘Zullen we stoppen met praten
het klinkt niet meer
misschien is schrijven beter
omdat een spatie ademt
en een punt niet wijkt.’
Deze bundel is een breekbaar geschenk, dank je wel Amina.”
Stijn Tormans, journalist
“Soms zetten mensen op een wonderlijke manier de juiste zinnen achter elkaar. Amina Belôrf maakte een standbeeld van woorden voor haar vader en zijn nieuwe land.”
Sarah Wagemans, leerkracht, activiste en schrijfster
“Deze gedichten zijn zoals Amina zelf. Je denkt dat je fijn en fragiel ziet, maar wat je krijgt is een uppercut. In volle schoonheid. Kopen die bundel.”
Johannes de Pauw, oud docent wiskunde en muziek, voortgezet onderwijs
“Dit prachtige boekje zou ik als verplichte literatuur willen plaatsen op de boekenlijsten van voortgezet onderwijs. Amina geeft middels een brief aan haar vader op indringende wijze weer hoe het voelt om als dochter van een immigrant in België te wonen. Voor de lezer laat ze in haar inleidende brief de essentie zien van haar “zijn”, haar bestaan. Voor mij, als oud docent voortgezet onderwijs, zo herkenbaar bij mijn oud leerlingen, hier geboren, maar met hun hart soms elders. Haar poëzie is vergelijkbaar met andere moderne vormen van kunst. Tijdens het lezen vraag ik mij af hoe je haar dichtkunst moet interpreteren. Het is modern opgezet, zonder de rijmwoorden die afleiden. Ze speelt soms met zinnen en woorden. Ze laat het vervolgens aan de lezer over om haar teksten zelf te interpreteren. Dit is dan overeenkomstig met non-figuratieve schilderkunst of moderne vormen van muziek. Op pagina 47 van haar dichtbundel vind ik dan een wonderschone kleine tekst met de aanhef: Mild. “kon ik je maar zachtjes zeggen, zonder het licht te breken, dat wat je voelt niet altijd echt is”. Ik zou de aspirant lezers willen zeggen: “kon ik jullie maar zachtjes zeggen, dat deze dichtbundel wel echt is.”
Kif Kif – Voorpublicatie (25-02-2020)
“Een bundel met tedere, breekbare poëzie. Over de stilte als een deken, wuivende windmolens en de zucht naar vleugels. Buiten gedichten schrijft Amina ook proza. We zetten de deur even op een kier.” – lezen
