De wattman die de nazi’s haatte

1940, het onooglijke Vivenkapelle, een dorp zoals ze er op dat moment in Vlaanderen wel een stuk of honderd kennen. Paula Vyncke is achttien en droomt van uitgaan, van jongens, kortom van de dingen waar wel meer jonge vrouwen van achttien over dromen. Maar dan vallen de Duitsers binnen. Pastoor Carbonez probeert de kalmte te bewaren maar het dorp staat in rep en roer. Wie kiest welke kant? Voor pa Fons, in 1914 wattman op de Brugse trams, is het simpel. Zeggen dat hij de nazi’s haat is nog zacht uitgedrukt. Sinds de Eerste Wereldoorlog kan hij geen Duitsers meer horen of rieken! Het belet niet dat de Vynckes worden meegesleurd in de verpletterende logica waarmee oncontroleerbare gebeurtenissen zich voltrekken en ravages aanrichten. Van krijgsgevangen zoons tot ingekwartierde moffen, van de jacht op voedsel tot het smokkelen van aardappelen, van mobilisatie tot bevrijding: De wattman die de nazi’s haatte schetst hun leven tijdens de oorlogsjaren, het leven van een doodgewoon gezin.